Category: Поезија

На Петко Шипинкаровски

Така како што живееше кротко си замина
го напушти овој свет апансас без поздрав и збогување
отиде в туѓина со раце полни од нови ракописи
со недоброј пропуштени пораки и несвртени броеви
од мобилниот телефон како надоречени мисли и вистини
збор не рече за предупреда, а тоа не му беше во нарав
или едноставно така сакало да биде знаеше да каже
и да се премолчат и пребродат многу болки и вистини.

Замина без враќање добриот струшки дух отиде
ах, отпатува ластовицата однесувајќи ја пролетта
а просторот се стори амбар преполн со молк и трепет
сабја дипленица и повеќе нѐ нема на неговите роднокрајни
поетски средби, кај вевчанските извори, на седенка во
црквата Свети Илија или на митинг со убав збор во дворот
и под ладовина во гласовитиот струшки храм,
го нема веќе нашиот Петко постојано заитан и замислен
и нас нема кој да не собере, та и нас тука не нема
останала само по некоја безгласна воздишка, жалба
и предвреме пожолтени спомени од некои златни времиња.

Единствена е вистината оти и човекот сам по себе
е судбина и приказна што не сме ги разбрале докрај
зашто сега нема покајување оти не сме имале вера и мера
за достојна почит и признателност кон пријателството.

Роботите со срца се од нашиот град
дојденци со програмата Облак
налик на ајмани со белило на лицата,
но длабоко хуманоидни суштества
со светли зрачки во нанобатериите
и со автограф на челата што ѕангари ноќе
Не се многу зборлии и погледот им е тап
ама нахранети се со интуитивен дизајн
со раце полни штембили од чувства
и со по еден микрочип – ѕвездочатец
кој умее да се движи и на безветрие
низ калдрместата тастатура преку улиците
од нашиот земски град што испушта небесни звуци,
вибрирајќи со љубовта од овие ендемски Роботи
создадени за евангелие по човекот
со лабава апликација на личната мисија
на која што забот на времето ништо не ѝ може

Анета Велкоска ОДА
КОГА ЕНДЕМСКИТЕ РОБОТИ ДОАЃААТ
Феникс, 2023

Илустрации: Марко Јачев